Na pożegnanie

Od 1 września kończy swoją działalność blog Etyczna Dwójka. Dziękuję wszystkim, którzy włączyli się w tworzenie artykułów oraz tym, którzy zamieszczali swoje komentarze, sprawiając, że to miejsce tętniło życiem. Zmusiliście innych do myślenia, uczyliście tolerancji i propagowaliście wartościowe poglądy. Dzięki Wam etyka w II LO była ciekawsza.
Dziękuję za współpracę.
Marta Grzędowska

Dlaczego warto zostać dawcą?

W życiu zdarzają się różne sytuacje. Często napotykamy problemy, przed którymi nie jesteśmy w stanie się uchronić. Życie ludzkie jest niczym podróż - nieznane, przemijające, tajemnicze. Nie wiemy, co przyniesie los, z jakimi trudnościami przyjdzie nam się zmierzyć.
Z dnia na dzień żyjemy przemęczeni, zestresowani, nerwowi. Zaniedbujemy nasze zdrowie, nie zważając na konsekwencje takiego postępowania. Zaczynamy się martwić dopiero wtedy, kiedy oddechem ocieramy się o śmierć. Zdrowie człowieka jest niewyobrażalnie kruche, nietrwałe. Przytrafiają nam się choroby, które są zapowiedzią walki o życie.
Czasami pomimo prób, starań i nieugiętej walki o pozostanie w świecie żywych, może okazać się, że jedyną szansą dla chorego człowieka na przeżycie jest transplantacja, czyli przeszczep chorego narządu. Niestety ciężko jest znaleźć odpowiedniego dawcę.
Zdrowi ludzie nie wyrażają chęci oddawania narządów, niezależnie od tego, czy dana czynność miałaby zostać wykonana za życia, czy pośmiertnie. Pomimo tego, iż po śmierci ich narządy do niczego im się nie przydadzą, nie decydują się na ich pobór. Są obojętni na cierpienie ludzi, na strach, mierzony oddechami, jakiego doświadczają. Nie są świadomi tego, że jest to walka na śmierć i życie.
Chorzy są też ludźmi, tak jak i my. Też pragną żyć, podobnie jak osoby zdrowe. Nie odbierajmy im tej możliwości, każdy ma prawo do życia! Dlaczego warto zostać dawcą?
Przede wszystkim, oddając swoje narządy do przeszczepu, ratujemy życie chorego człowieka i dajemy mu możliwość zacząć żyć od nowa! Natomiast sama świadomość dawcy, o dokonaniu dobrego czynu, myślę, że jest wystarczająco motywująca do takich działań.
Bez wątpienia ofiarowanie komuś cząstki swojego życia jest bohaterskim czynem. Nie bójmy się pomagać! Przecież znajdując się w takiej sytuacji, sami oczekiwalibyśmy pomocy. Nie bądźmy obojętni! Ratujmy życie! 

Nina 

Reklamy

Reklamy nieustannie przewijają się przez nasze życie. Możemy spotkać je w mediach takich jak radio Internet czy telewizja, ale również w miejscach publicznych, na przykład takich jak billboardy lub ekrany w środkach komunikacji miejskiej. Wpływ, jaki mają na nas reklamy, jest ogromny. Chwytliwe melodyjki i slogany stopniowo wdzierają się w naszą korę mózgową, dając o sobie znać w najmniej odpowiednich momentach. Wielokrotnie też mamy do czynienia z reklamami, które zawierają błędy nie tylko w pisowni, ale też w składni. Niestety duża część społeczeństwa jest w ten sposób narażona na powtarzanie tych błędów, ponieważ gdy je widzimy lub słyszymy, automatycznie są one utrwalane w naszym umyśle. Wbrew pozorom reklamy nie szkodzą jedynie odbiorcom. Wiele reklam nie jest przyjmowanych zbyt pozytywnie i ich zleceniodawcy mogą wyjść na nich jak przysłowiowy Zabłocki. Nie ukrywajmy też, że błędy mają też w tym swój udział. Sama spotkałam się z reklamą szkoły, która głosiła: „BEZPŁATNE LICEA I SZKOŁY POLICEALANE DLA DOROSŁYCH”. Nie ukrywajmy, jest to duży błąd, szczególnie gdy mówimy o reklamie szkół, które mają uczyć ludzi.

Problem współczesnych reklam ma też wydźwięk moralny. Pomimo iż w polskim prawie zabronione jest przekazywanie fałszywych informacji na temat produktu, to często możemy się spotkać z wyolbrzymieniem dobrych jego cech, często głoszonych przez podstawionych specjalistów lub osoby się pod nich podszywające (co również jest niezgodne z prawem). Niekiedy też mamy do czynienia z reklamami prezentującymi towar wadliwy. Oczywiście nie wszystkie reklamy są nieuczciwe.

Jakie jest wasze zdanie na ten temat? Czy lubicie reklamy? Uważacie, że są nam potrzebne w życiu? 

Piszcie!!!

~Lil

Wegetarianizm - moda czy walka o lepszy świat?

Wegetarianizm jest to świadome i celowe wyłączenie z diety mięsa, które może się wiązać również z unikaniem innych produktów pochodzenia zwierzęcego. Rozwinął się on na kontynencie indyjskim w II tysiącleciu p. n. e. Dla tamtejszych mieszkańców, niespożywanie mięsa miało charakter czysto religijny. Jak jest teraz z etycznymi wartościami wegetarianizmu?  Wegetarianizm zaczął stawać się popularny na Zachodzie wraz z początkiem lat siedemdziesiątych XX wieku. Modne stały się książki czy ruchy społeczne propagujące zdrowy styl życia. Wiele osób zaczęło publikować utwory rozważające wegetarianizm pod względem filozoficznym, ekologicznym, medycznym, ekonomicznym i religijnym. Warto dodać, że też wtedy zrodził się ruch na rzecz praw zwierząt, kiedy ludzie zaczęli twierdzić, że każdy gatunek powinien korzystać z swych praw tak samo.
Zaczęto wtedy pikietować ubojnie, sprzeciwiano się sprzedaży futer czy nawet uwalniano zwierzęta przeznaczone do eksperymentów laboratoryjnych. To wszystko sprowadzało się do tego, że niejedzenie mięsa było uznawane za coś dobrego i było ogólnie aprobowane.
Na taki styl jedzenia często przechodzą także ci, którzy nie tyle co chcą uczynić świat lepszym, ale jedynie zadbać o własny, zdrowszy styl żywienia. Osoby pragnące schudnąć, przeliczają chorobliwie kalorie, często decydują się na odrzucenie z jadłospisu mięsa. Kultura współczesna podświadomie nakłania człowieka do posiadania jak najlepszego wyglądu, dlatego jeden z współczesnym argumentów przemawiających za wegetarianizmem to właśnie jego skuteczność jako terapii głodówkowej.
Dzisiaj wegetarianizm w Europie nierzadko jest rozważany pod względem religijnym i filozoficznym, z czasem ludzie zaczęli zauważać w zwierzętach podmiot, nie tak jak w czasach dawniejszych, kiedy uważali, że są to gatunki mniej ważne niż człowiek. Aby ekosystem funkcjonował prawidłowo, na świecie musi być równowaga, człowiek tę równowagę zachwiał, jednak są jednostki, które na swój sposób próbują tą równowagę naprostować- po to, aby uczynić świat lepszym miejscem. Wegetarianizm jest jednym z tych sposobów. Być może niektórzy pokuszą się o przejście na ten styl odżywania tylko ze względów dietetycznych czy zdrowotnych, jednakże są także osoby, dla których wegetarianizm jest nie tylko stylem jedzenia, ale także życia.
Według mnie wegetarianizm jest jednym ze składowych próby naprawy tego świata. Wegetarianie przypominają innym ludziom, że każde żywe stworzenie jest tak samo ważne we wszechświecie. I wiele osób może przejść obok tego obojętnie, nie przejmować się tym, co spożywają, czy gdy obok dzieje się krzywda jakiegoś zwierzęcia, jednakże są też tacy, którzy wierzą, że każdy mały czyn w kierunku ochrony praw zwierząt czy nie jedzenia mięsa, popycha świat w dobrym kierunku.
Dlatego dla mnie wegetarianizm zdecydowanie jest walką o lepszy świat.
Nina

Dzieci - niewolnicy XX wieku - cz. II

Gorzka strona czekolady 

Niejednokrotnie cieszymy się smakiem różnych produktów, nie zastanawiając się przy tym, jak długą i krętą drogę musiały pokonać, aby dotrzeć na nasz stół. Katorżnicza praca dzieci, nieludzkie warunki pracy i wyzysk pracowników – to tylko niektóre z wielu przykładów łamania praw człowieka, związanych z produkcją artykułów spożywczych. Warto uświadomić sobie, że prawda o pochodzeniu żywności może być zbyt gorzka do przełknięcia. Na plantacjach uprawy kakao na Wybrzeżu Kości Słoniowej pracują dzieci, szmuglowane przez granicę z Mali, Burkina Faso i Nigru. Mają one najczęściej od 10 do 16 lat i są wykorzystywane do pracy bez wynagrodzenia i pod przymusem, a więc tak jak niewolnicy. Na sprawę przymykają oczy największe korporacje wykorzystujące kakao z Wybrzeża Kości Słoniowej do produkcji czekolady, batonów i innych wyrobów cukierniczych, takie jak Barry Callebaut (największy pośrednik handlu kakao) czy Nestle, pomimo tego, że zadają sobie sprawę z istnienia problemu. Również rząd Wybrzeża Kości Słoniowej zdaje się przymykać oko na sytuację i działać raczej na pokaz niż skutecznie. Zapraszam serdecznie do obejrzenia filmu dokumentalnego "Slavery in the Chocolate Industry". Do łamania praw człowieka dochodzi także w przemyśle związanym z uprawą bananowca. Większość bananów sprzedawanych w Polsce i na świecie pochodzi z plantacji w Ekwadorze, gdzie nie przestrzega się praw pracowniczych, choć do tego zobowiązuje prawo międzynarodowe. Organizacja ochrony praw człowieka Human Rights Watch (HRW) opracowała raport "Zatrute zbiory”, który mówi o zatrudnianiu nieletnich oraz o przeszkodach w zrzeszaniu się pracowników na plantacjach bananów w tamtym rejonie. Przy zbiorze tych owoców zatrudnia się dzieci, które pracują w niesprzyjających warunkach. Przeważająca większość z nich rozpoczęła pracę w wieku 8-13 lat. Nieletni pracują średnio 12 godzin na dobę, a niecałe 40% z nich uczęszcza do szkoły po ukończeniu 14. roku życia. Ponadto zatrudnione dzieci używały przy pracy ostrych noży i maczet, nosiły zbyt ciężkie kosze bananów, piły nieoczyszczoną wodę, a niektóre były napastowane seksualnie. Za katorżniczą pracę otrzymywały zwykle wynagrodzenie w wysokości 3,5 dolara na dzień, co stanowi mniej więcej 60% stawki minimalnej, obowiązującej w tym sektorze. Nieletni pracownicy nie przerywali zbiorów, gdy z samolotów rozpylano pestycydy. Dzieci stosowały różne metody, by osłonić się przed toksyczną substancją: kryły się pod liśćmi bananowców, schylały głowy, naciągały koszulę na głowę, zasłaniały dłonią usta i nos oraz wkładały na głowę kartony.

Mordercza elektronika

Gdzie jest twój stary, wysłużony telewizor? Zapewniano cię, że został poddany utylizacji, ale niewykluczone, że leży na stercie śmieci gdzieś w Indiach, Chinach lub w Afryce. Coraz większym problemem – i biznesem – staje się utylizacja starej elektroniki. W UE tylko jedna czwarta e-śmieci jest przetwarzana na miejscu, w USA jeszcze mniej. Reszta „znika”. Gdzie – pokazała tegoroczna prowokacja dziennikarzy brytyjskiej telewizji Sky News. Kupili oni stary telewizor, nieodwracalnie go zepsuli (przepisy pozwalają eksportować sprzęt używany, ale tylko sprawny), zamontowali wewnątrz nadajnik satelitarny, po czym oddali do punktu odbioru e-śmieci. Swój telewizor namierzyli w Nigerii.

Nie byli tym zaskoczeni, bo Nigeria jest jednym z największych wysypisk elektroniki na świecie. Według organizacji Basel Action Network, co miesiąc do portu w Lagos przybywa 400 tys. starych komputerów, telewizorów i telefonów komórkowych. Część po naprawie zyskuje drugie życie, ale miejscowi handlarze narzekają, że do reperacji nadaje się tylko co czwarte urządzenie. Reszta ląduje na ogromnych hałdach. Tu wkraczają dzieci, które za 2 dolary dziennie przetrząsają śmietniska i wymontowują elementy, z których da się wytopić cenne – choć zabójczo szkodliwe – metale: ołów, selen, kadm, nikiel, chrom, kobalt, merkury. Spalany na otwartym powietrzu, elektroniczny gruz wydziela lotne popioły pełne toksycznych substancji, zatruwając ludzi, żywność, glebę i wodę.

Jeśli Nigeryjczycy mogą się czymś pocieszać, to tym, że w Chinach jest jeszcze gorzej. Tam trafia większość zachodnich e-śmieci. Ponurą sławą owiana jest miejscowość Guiyu w prowincji Guangdong: gigantyczne złomowisko, upstrzone warsztatami, w których odzyskuje się metale. Praca przy odpadach jest tu jedynym źródłem utrzymania – ziemi nie da się uprawiać z powodu zanieczyszczenia, nawet wodę trzeba dowozić beczkowozami. Badania potwierdziły, że Guiyu ma największe na świecie stężenie dioksyn i metali ciężkich, przekraczające normy zachodnie kilkaset razy. Większość tutejszych dzieci choruje na ołowicę. Bo małe szybciej drąży. W stanie Meghalaya w północno-wschodniej części Indii dzieci pracują w kopalniach węgla kamiennego nazywanych szczurzymi norami. Chociaż prawo krajowe zabrania zatrudniania osób poniżej czternastego roku życia, a w przemyśle wydobywczym poniżej osiemnastego, w tej części Indii obowiązuje prawo zwyczajowe. Dzieci zaczynają pracę jeszcze przed wschodem słońca. Schodzą po drewnianych rusztowaniach w głąb 50 metrowych szybów, stamtąd rozchodzą się po ręcznie drążonych, niezabezpieczonych tunelach, ciągnąc za sobą wózki i kosze na węgiel. Pracują po 12 godzin. W tym czasie są w stanie zarobić 200 rupii (ok. 4 USD). Jest to zazwyczaj więcej niż ich rodzice zarabiają dziennie w fabrykach w stolicy regionu, Shillong.Wypadki i ciche pochówki nie należą do rzadkości. Drążone bez żadnego nadzoru tunele często zapadają się grzebiąc górników żywcem. Odszkodowania dla rannych podczas pracy rzadko są wypłacane. Planowane zmiany w indyjskim prawie mają zakazać zatrudniania dzieci w przemyśle wydobywczym także w prowincji Meghalaya, ale właściciele ziem nadal będą mogli bez przeszkód drążyć szczurze tunele w poszukiwaniu węgla. Jednak w praktyce najprawdopodobniej nic się nie zmieni.

Możemy mówić, że to nas nie dotyczy, że nie jesteśmy za to odpowiedzialni, ale ile można siebie okłamywać. Świata sami nie zmienimy, jednak gdyby każdy z nas zastanowił się nad tym czy możemy z czegoś zrezygnować, to może obecne życie wielu dzieci mogłoby wyglądać zupełnie normalnie. Powinniśmy znać prawdę! Przecież nie musimy kupować czekolady za złotówkę tylko dlatego, że jest tańsza o 20 groszy. Nie musimy wymieniać telefonu tylko dlatego, że jest już niemodny. Chciałabym, aby każdy od dzisiejszego dnia kupując coś, pamiętał o tym, skąd dana, rzecz pochodzi, albo gdzie trafi po swojej „śmierci”.

Anna Saran

Dzieci-niewolnicy XXI wieku - cz. I

Niewolnictwo w XXI w. może wydawać się abstrakcją, jednak nią nie jest.

W krajach islamskich dziewczęta nie mogą się kształcić, muszą zasłaniać

twarze i bez pytania ich o zgodę są wydawane za mąż w bardzo młodym

wieku. W wielu krajach Afryki czy Azji dzieci nie chodzą do szkoły, bo

ich rodziców nie stać nawet na długopis. Szkoły są daleko i trzeba

opłacać internat. Na kształcenie takiego dziecka zbiera się cała rodzina

albo wieś. W wielu chińskich wioskach szansę na naukę mają tylko

najzdolniejsi chłopcy. Zamiast chodzić do szkoły i mieć kochającą

rodzinę, w świecie niewolniczym pracuje około 400 milionów dzieci

Najbardziej rozpowszechnione jest to w Afryce, Indiach i Awganistanie.

Nici Strachu.

W Afganistanie dzieci wykorzystywane są głównie w przemyśle

tekstylnym. Wytwarzają one dla swoich właścicieli dywany. Przykładem

może być historia 10-letniego chłopca, który został sprzedany przez

rodziców człowiekowi, oferującemu pracę i naukę dziecku. Zamiast tego

mały Sattan trafił do wytwórni dywanów. Kiedy przerażony próbował

nawlec nici na krosno, właściciel zmiażdżył mu nogi metalowym prętem i

pozostawił otwartą ranę. Do niej włożył zapalone główki zapałek, aby

zatamować krew, która mogłaby zabrudzić dywany. Sattan opowiadał:

„Nie mogłem przestać krzyczeć, więc związał mi ręcznik dookoła głowy.

Kilka dni później skaleczyłem się, a on znów zrobił to samo, ale tym

razem nie krzyczałem, bo bałem się, że pogorszę sytuację. Modliłem się

do Boga, by przyszedł i mnie uratował”.

Pewnego dnia chłopcu udało się uciec i powrócić do rodzinnego miasta.

Niektórzy jeszcze tam zostali i męczą się, są katowani, mogą stracić

wzrok, a nawet życie. Wzrok? Czemu? Ponieważ pracują w zamkniętym

pomieszczeniu, gdzie czopki – malutkie komórki w oczach,

odpowiadające za kolory i światło, nie wykształcają się. Rany chłopców

od ostrych noży nie są leczone. Oni sami wdychają pył z wełny i

zapadają na choroby układu oddechowego – pylicę i gruźlicę. Jeden z

pakistańskich chłopców – chrześcijanin Iqbala Masiha uciekł z niewoli i

pomógł zdemaskować wykorzystywanie dzieci do pracy. W odwecie

został zabity, a data jego śmierci stała się symbolem walki z wyzyskiem

dzieci. Dziś, co roku, 16 kwietnia, obchodzimy Światowy Dzień Walki z

Niewolnictwem Dzieci.

Jednak nie tylko Afganistan. W Brazylii mali niewolnicy wydobywają

węgiel, a w Chinach produkują sztuczne ognie i inne materiały

wybuchowe. Dzieci sprzedaje się też jako służących do Europy i USA

- do krajów, gdzie przecież prawa dziecka powinny być respektowane.

Ale kto ma tego przestrzegać?

W Sudanie chrześcijańskie dzieci są porywane i wcielane do szkół

koranicznych, przysposabiających maluchy na żołnierzy „świętej wojny”.

Są też porywane w celu handlu narządami ludzkimi – jak pisze Agnieszka

Dzieduszycka-Manikowska w artykule „Współcześni niewolnicy”.

Natomiast porywane dziewczynki z Sudanu, Wietnamu, Kambodży czy

Indonezji są zmuszane do prostytucji. Te dzieci, podobnie jak ryby,

głosu w swojej sprawie nie mają.

Autorką artykułu (gościnnie na łamach naszego blogu) jest Anna Saran.

Dezyderata, czyli recepta na życie

Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech, i pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy.

O ile to możliwe, bez wyrzekania się siebie bądź na dobrej stopie ze wszystkimi.

Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie, wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych, oni też mają swoja opowieść.

Unikaj głośnych i napastliwych - są udręką ducha.

Porównując się z innymi możesz stać się próżny i zgorzkniały, bowiem zawsze znajdziesz lepszych i gorszych od siebie.

Niech twoje osiągnięcia zarówno jak plany będą dla Ciebie źródłem radości.

Wykonaj swą pracę z sercem - jakakolwiek byłaby skromna, ją jedynie posiadasz

w zmiennych kolejach losu.

Bądź ostrożny w interesach, na świecie bowiem pełno oszustwa.

Niech Ci to jednak nie zasłoni prawdziwej cnoty; wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów

i wszędzie życie pełne jest heroizmu.

Bądź sobą, zwłaszcza nie udawaj uczucia.

Ani też nie podchodź cynicznie do miłości, albowiem wobec oschłości i rozczarowań ona jest wieczna jak trawa.

Przyjmij spokojnie co Ci lata doradzają z wdziękiem wyrzekając się spraw młodości.

Rozwijaj siłę ducha, aby mogła cię osłonić w nagłym nieszczęściu.

Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.

Obok zdrowej dyscypliny bądź dla siebie łagodny.

Jesteś dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy, masz prawo być tutaj.

I czy to jest dla ciebie jasne, czy nie - wszechświat bez wątpienia jest na dobrej drodze.

Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek On ci się wydaje,

czymkolwiek się trudzisz i jakiekolwiek są twoje pragnienia, w zgiełkliwym pomieszaniu życia zachowaj spokój ze swą duszą.

Przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniach jest to piękny świat.

Bądź pogodny. Dąż do szczęścia.

Max Ehrmann